Wat zullen ze denken? “Goh, nooit geweten dat het zo erg was in onze distributiecentra? Daar gaan we meteen iets aan doen!” Mhhh. Wie topmensen Buck van der Werf en Vera Dijkmans van Albert Heijn Nederland zo bij elkaar ziet staan op de Dag van de Distributie , bladerend door de eerste editie van de Actiekrant in Distributieland  is misschien bereid ze het voordeel van de twijfel te geven en te geloven dat het ze werkelijk aan het denken zet over de slechte werkomstandigheden in hun logistieke centra.

‘Tuurlijk… Robert Maartens gelooft er geen snars van. Hij kent de blikken van supermarktbobo’s, en de blikken die hij maandag zag op hun gezichten bedriegen hem niet. “Voor het oog van de camera’s zijn ze heel vriendelijk, heel geïnteresseerd; ze willen zich leuk presenteren; maar ik kreeg niet het gevoel dat ze echt op die krant zaten te wachten, dat ze er blij mee waren.”

Naar de baas in een dubbeldekker
De 25-jarige allrounder van Albert Heijn DC Geldermalsen, gepokt en gemazeld kaderlid van FNV Bondgenoten, doorkruiste maandag met zijn collega’s van AH, C1000 en Jumbo/Super de Boer het land in een dubbeldekkerbus om een bezoekje te brengen aan alle grote meneren en mevrouwen van hun concerns.

Om ze ter plekke de krant aan te bieden waarin verhalen staan van DC-werkers. Verhalen over de enorme werkdruk; over de heilige collinorm die alle andere normen (en waarden) naar de achtergrond drukt; over keihard werkende mensen die tegen soms onmenselijke eisen van het management aan lopen.

Gefrustreerde C1000-topman
Bij zijn eigen werkgever en Jumbo wist het hogere management in ieder geval nog de indruk te wekken dat ze luisterden, een indruk van enige oprechtheid. Maar C1000-topman Wytze Feringa deed niet eens moeite om zijn ergernis te verbergen. “Die was duidelijk niet blij met onze komst”, vertelt Robert. “Een hele slechte zaak hoe die man zich presenteerde, hoe hij ons toesprak. Ik bedoel, je bent het niet altijd eens met elkaar, maar houd het dan wel zakelijk, behandel elkaar professioneel. Maar ik proefde de frustratie, we waren onwelkome gasten.”

Lomp of niet, je kunt natuurlijk ook je vraagtekens zetten bij de, volgens Robert, waarschijnlijk loze beloftes van de anderen. Van ‘we zullen ernaar kijken’. Van ‘jullie horen zeker nog van ons’. Maar Robert laat zich, zoals gezegd, niet in het ootje nemen, want “als je als kaderlid met dat soort mensen in contact komt, ken je hun denkwijze wel een beetje, dan weet je hoe ze tegenover dingen staan.”

Wel waardevolle ontmoetingen
Hij heeft dan wel zijn bedenkingen bij het effect van de overhandiging van de kranten, maar benadrukt dat de dag wel degelijk zijn waarde heeft gehad. “Het was fijn om een dag op te trekken met kaderleden van verschillende supermarktbedrijven, om te ontdekken dat je hetzelfde gevoel deelt, dat het overal wel een beetje hetzelfde eraan toegaat. Je geeft elkaar dan toch de kracht en het idee dat je moet blijven knokken, dat je altijd moet blijven vechten.”

Weg vrij voor samenwerking
En de DC-collega’s gingen nog een stapje verder. “Je legt een verband met elkaar en maakt uiteindelijk de weg vrij om een grotere vuist te maken. We hebben gisteren al een beetje besproken dat het helemaal niet slecht zou zijn om een landelijke kadergroep op te richten, dus niet per bedrijf. Daar kunnen we in de toekomst een groter signaal mee afgeven”, zegt Robert.

“Stel je voor dat je voor een actie bij AH landelijk vierhonderd man naar buiten weet te krijgen, bij Jumbo driehonderd en bij C1000 nog eens driehonderd. Dan heb je toch zo’n duizend man. Daar maak je meer indruk mee, geef je een groter signaal af.” Dat klinkt veelbelovend. Wordt vervolgd dus.